Μια ζωή στην κραιπάλη που έσβησε
Ενός άνδρα που δύσκολα έζησε
Μα λυτρώθηκε από το θάνατο
Το πορτρέτο ενός βαρόνου που ξέπεσε
Η εικόνα ενός ανθρώπου που ξεθώριασε
Κι όμως, τα’ όνομά σου αθάνατο
Η δουλειά σου μια απόρροια από τον πόνο
Ένα έργο εμπνευσμένο από φόνο
Από θλίψη, από πάθος και ζάλη
Επιβίωση βασισμένη στην ποίηση
Της ζωής η τελειότερη μίμηση
Μα τις πίκρες της μόνο προβάλλει
Καταραμένος, λένε, ήσουν
Καταραμένη ας ήμουν κι εγώ!
Κάποιοι λένε ήταν επιλογή σου
Το σκοτάδι, η θεμιτή φυλακή σου
Όπου μόνος σου αυτοεξοριζόσουν
Και το χάος, λέν’ αποζητούσες
Την οδύνη κρυφά λαχταρούσες
Κι απ’ την απελπισία στο βάθος χαιρόσουν
Μα τα βράδια σαν Πόε διαβάζω
Δε μπορώ παρά ν’ ανατριχιάζω
Και μια σκέψη περνάει τολμηρή
Την παράνοια ποιος μπορεί να ορίσει;
Αν δεν το ‘χε ο ίδιος γνωρίσει
Τα’ αντίθετό της ποιος ξέρει να πει;
Την αλήθεια πώς κάποιος να μάθει
Αν δεν έχει ενδώσει σε πάθη
Αν δε δει την ασχήμια γυμνή;
Καταραμένος, λένε, θα ‘σαι
Καταραμένη ας ήμουν κι εγώ!Κι όσο σκέφτομαι, αυτό συμπεραίνω
Τον ποιητή πως τον καταλαβαίνω
Στο σκοτάδι του βλέπω το φως
Μέσα απ’ τ’ άμορφο νιώθω το ωραίο
Μέσα από το τυχαίο το μοιραίο
Την ουσία που κρύβει ο Θεός
Χρειάζεται τρέλα για να κατανοήσεις την τρέλα του κόσμου
Και ξάφνου όλα αποκαλύπτονται εμπρός μου
Ο ποιητής πρέπει να ‘ναι λιγάκι τρελός
Καταραμένος, λένε, είσαι
Καταραμένη είμαι κι εγώ!
Ηλέκτρα.
