tag:blogger.com,1999:blog-86583371110929415892024-02-07T05:33:37.842+02:00ἄνω θρωσκωΗλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.comBlogger21125tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-53400665422266132782014-05-02T23:07:00.000+03:002014-05-16T14:35:10.104+03:00Το τέλος της Ήβης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjq-RcHP-dqnxQJugAMUZjEhrXD_pu6lC8S46m3SW3mTFPi5fle3TbJVh3Ze_7MKBdxCWKHbwooLjw7qCpTTAc1mZ_LtN4MNOJmBBVhgBJtvkVbgkoIp9tMDmPc3iZsyOi08P-haKfup0/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+%CE%BF%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82+(132).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjq-RcHP-dqnxQJugAMUZjEhrXD_pu6lC8S46m3SW3mTFPi5fle3TbJVh3Ze_7MKBdxCWKHbwooLjw7qCpTTAc1mZ_LtN4MNOJmBBVhgBJtvkVbgkoIp9tMDmPc3iZsyOi08P-haKfup0/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+%CE%BF%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82+(132).png" height="400" width="297" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Ηλέκτρα.</div>
Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-47490672530084865772011-08-02T11:27:00.006+03:002011-08-02T11:42:18.540+03:00Γη & Σελήνη...<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZqGiZbhxdMk-09IF20QpK3TDupvuhxPwBwAkOh35Fd_XJVONgCaSj0_Du0WByAs4sbqJ_SagbgOWrZXxWFXoaFy46EuQ5UBXLSESBPKtlkdOrlvgdSSj6eV7Ptqa3rajZ1zYBx4PkV9U/s1600/top-10-space-facts-moon-moving-away-from-earth.jpeg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5636173113944891922" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZqGiZbhxdMk-09IF20QpK3TDupvuhxPwBwAkOh35Fd_XJVONgCaSj0_Du0WByAs4sbqJ_SagbgOWrZXxWFXoaFy46EuQ5UBXLSESBPKtlkdOrlvgdSSj6eV7Ptqa3rajZ1zYBx4PkV9U/s400/top-10-space-facts-moon-moving-away-from-earth.jpeg" border="0" /></a></div><br /><div align="center"><br />Ι<br /><br /><div align="center"><br />Σαν τη σελήνη νιώθω όταν δίπλα σου σταθώ<br />σα δορυφόρος γύρω σου χορεύω,<br />κι είσαι η Γη.<br />Στην έλξη δεν μπορώ ν' αντισταθώ<br /><br />Σαν τη σελήνη νιώθω όταν δίπλα σου σταθώ<br />σα σώμα ετερόφωτο γυρεύω<br />φως απ' τον ήλιο σου<br />Τη λάμψη μου σε σένα τη χρωστώ<br /><br />ΙΙ</div><br /><div align="center"><br />Είσαι η ζωή και είσαι το φως<br />κι εγώ τη νύχτα από απόσταση κοιτάζω<br />πώς μας χωρίζει ο ουρανός. </div><br /><div align="center"><br />Και σαν σελήνη, πιο χλωμή,<br />πόσο ζηλεύω όταν άλλην αγκαλιάζεις<br />και λάμπεις σα μικρό παιδί.</div><br /><div align="center"><br />ΙΙΙ</div><br /><div align="center"><br />Δυο πλανήτες στο κενό που ακροβατούν<br />και είναι ξένοι- δεν μπορούν να ερωτευτούν<br />αυτοί είμαστε.</div><br /><div align="center"><br />ΙV<br /><br />Κι ενόσω σφύζεις απ' ανάσες, χρώματα κι αγάπη<br />εγώ μονάχη, μ' ένα κοντάρι μπηγμένο στην καρδιά<br />ενός δικού σου αστροναύτη που με κατάκτησε,<br />μα ξαναμπήκε στο σκάφος του και δεν τον ξανάδα πια!</div><br /><div align="center"><br />V</div><br /><div align="center"><br />Κι ένα λάθος που συχνά συμβαίνει:<br />όλοι τους λογαριάζουν για κούφια τη σελήνη,<br />όμως και κείνη κάποτε κλαίει<br />μα, αν κι υποφέρει, προσποιείται τη γαλήνη... </div><br /></div><br /><div align="center"><br /><p align="right">Ηλέκτρα.</p></div>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-77260748832760905972011-07-22T15:55:00.003+03:002011-07-22T16:14:07.994+03:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfGBVFNmrMSOsXx4coHfnmbWzj3G9LYk37G4RDtA-77D4dRBGgzm85ZNzcKwkEcOaSTYdOmoWwTIS78eQEmt_4GcE3dyf_QoxWaPPUDKnfPWpAMy9UhsbPYPakCTkjp9qnHxCd0_8H0zI/s1600/tumblr_lg29mtRWUe1qa7w97o1_500.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632164225651753762" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 254px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfGBVFNmrMSOsXx4coHfnmbWzj3G9LYk37G4RDtA-77D4dRBGgzm85ZNzcKwkEcOaSTYdOmoWwTIS78eQEmt_4GcE3dyf_QoxWaPPUDKnfPWpAMy9UhsbPYPakCTkjp9qnHxCd0_8H0zI/s400/tumblr_lg29mtRWUe1qa7w97o1_500.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div></div>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-39765955141179276432011-07-22T13:53:00.004+03:002011-07-22T21:02:42.491+03:00438 χλμ. Απόσταση από τα Ιωάννινα...'<br /><br /><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8zLgJRhUomKeHVNCWebSyrW3TWvKQo_aPi3qmUTRmvVSjeLuJisxnDABmbRbET_gJ-cxjOui9uBZ9F8yv6U-UFg7cZAx0Ez7GyNORqqOY5WE1o2CagdJRVY2KCfOJI-a2kBCFljIszWU/s1600/article-page-main-ehow-uk-images-a07-5j-c7-change-miles-kilometers-honda-pilot-800x800.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632137594247576578" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 196px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8zLgJRhUomKeHVNCWebSyrW3TWvKQo_aPi3qmUTRmvVSjeLuJisxnDABmbRbET_gJ-cxjOui9uBZ9F8yv6U-UFg7cZAx0Ez7GyNORqqOY5WE1o2CagdJRVY2KCfOJI-a2kBCFljIszWU/s200/article-page-main-ehow-uk-images-a07-5j-c7-change-miles-kilometers-honda-pilot-800x800.jpg" border="0" /></a><br /><br />Πώς να ορίσω την απόσταση<br />που τόσο άκαρδα από μένα σε χωρίζει;<br />Μετριέται με την όραση;<br />Αν ναι, κοιτάζω το φεγγάρι<br />μα να το φτάσω δεν μπορώ<br />Ενώ εσένα που δε βλέπω,<br />εσένα μες στα χέρια μου κρατώ.<br /><br />Τόσο μακριά, κι όμως τόσο κοντά!<br />Φαντάζει η απόσταση σκιά που μας σκεπάζει.<br />Εφιάλτες με χιλιόμετρα-<br />το Τετρακόσια Τριάντα Οχτώ<br />στους δρόμους καίει την άσφαλτο,<br />αναπνοές αφήνοντάς με πίσω:<br />πάντα μικρή είν' η απόσταση<br />σαν η αγάπη είναι μεγάλη.</div><br /><div align="center"><br />(Μα πάντα παραμένει απόσταση...) </div><br /><div align="center"></div><br /><div align="center">Γέμισ' η ακρογιαλιά αγκάθια,<br />κι έχυσα δάκρυα που γέννησαν τη Λίμνη,<br />που τώρ' αθώα αγναντεύεις,<br />μήπως εμένα σου θυμίσει,<br />που τόσο εύκολα ξεχνάς,<br />κι εκείνες τις βραδιές στην παραλία...<br />Μα απ' τους δυο μας ο Ένας γράφει ποίημα। </div><br /><div align="center"></div><br /><div align="center">(Μόνο ένας την απόσταση μετράει...) </div><br /><br /><br /><div align="right">Ηλέκτρα.</div><br /><div align="right">11/10/2010</div><br /><div align="center"></div>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-40691412791115466062011-07-22T13:38:00.003+03:002011-07-22T13:57:00.616+03:00Πόρτες<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWLXVmvtl8Y80l3OFofOBSr32hEG5cloF1i73DqHAw_6f03qG6jR1Xu8SWhScLTs3e8J59JSA4UlOe87DLG1L_0-_uQ7Ib3GU6c1LQ7A_PE1j27JefYStawRmBd6iCVE87l_2_tR__bY/s1600/138_before_the_closed_doors.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632128079412209154" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 169px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPWLXVmvtl8Y80l3OFofOBSr32hEG5cloF1i73DqHAw_6f03qG6jR1Xu8SWhScLTs3e8J59JSA4UlOe87DLG1L_0-_uQ7Ib3GU6c1LQ7A_PE1j27JefYStawRmBd6iCVE87l_2_tR__bY/s200/138_before_the_closed_doors.jpg" border="0" /></a><br /><br />Οι πόρτες μπορούν να ενώνουν ή να χωρίζουν τους ανθρώπους<br />-εξαρτάται αν θα τις βρεις ανοιχτές ή κλειστές-<br />κι ωστόσο, από τη φύση τους, ο λόγος της δημιουργίας τους<br />ήταν για να οριοθετούν...<br /><br /><p></p><br /><p>Ηλέκτρα.</p>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-77361406933951522292011-07-22T13:24:00.009+03:002011-07-22T13:57:53.003+03:00Σε Λήθαργο...'<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6iWDKXowU8JxmN0oVvTK5fLS2gpOlGWbS-ZFkVUmjV-p5dHeKs_7QL7Z7lpZLoj3c-C2JUHnlTS5XbridFPCHOHWpE3G7okYsJrdFA5I6UqqBp8p4CdfjjAYRbRC5ufniT4v-bOGyLBY/s1600/images.jpg"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLsbP7Ip54FBmG-tiPwDqPBY56hhUZ34DZp7pAa1ndkFJ2gXPg3mDONwZCs2Qw2OLP1ABqmD9yEecpRd14-RdAcA0ZtuTSKOZOKUqwOheODx95x6Ui_ydjUEfSAZk5nRO0HQRjzSNAT14/s1600/images.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632124773620179874" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 142px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLsbP7Ip54FBmG-tiPwDqPBY56hhUZ34DZp7pAa1ndkFJ2gXPg3mDONwZCs2Qw2OLP1ABqmD9yEecpRd14-RdAcA0ZtuTSKOZOKUqwOheODx95x6Ui_ydjUEfSAZk5nRO0HQRjzSNAT14/s200/images.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><div></div><br /><div>Όλη η κούραση, όλος ο πόνος, όλα τα δάκρυα<br />ξεσπούσαν πάντα σε ένα “αύριο”<br />Καθετί δυσάρεστο, αλλά ακόμα και τα όνειρα,<br />μέσα από δικαιολογίες και υπεκφυγές μετατίθεντο στο μέλλον<br />Μα κάθε μέρα επικαλούμαι ένα νέο αύριο!<br />Κι έτσι σήμερα που επαναλαμβάνω το ίδιο λάθος<br />- αναβάλλω τη ζωή για το μέλλον-<br />δεν έχω ιδέα αν θα σταθώ το ίδιο τυχερή,<br />για να γνωρίσω ένα “αύριο” αβέβαιο, μυστήριο,<br />κι ωστόσο τόσο πιο οικείο<br />-έτσι προγραμματισμένο με τάξη στη φαντασία μου καθώς είναι-<br />απ' ό,τι αυτό το ξένο κι ακατάδεκτο “τώρα”.<br /></div><br /><br /><br /><p>Ηλέκτρα.</p>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-15173383792980417762010-06-17T19:08:00.005+03:002010-06-17T22:22:17.104+03:00Στον Έναν<strong>Α</strong>ν ερχόσουν<br />και με τ' ακρoδάχτυλα<br />σιγοκατηφόριζες<br />τη ραχοκοκαλιά μου<br /><br />Αν το ρίγος<br />τη μνήμη καταπόντιζε<br />πίσω στην άβυσσό της<br /><br />Αν εκεί<br />διαλύοντας το έρεβος<br />Εσύ αναδυόσουν<br /><br />Τότε η λήθη<br />από ένα μόνο άγγιγμα<br />θα 'χε για πάντα ντροπιαστεί<br />ενώπιον του ανθρώπου...<br /><br /><br />Αντωνία Γουναροπούλου-Τουρίκη, Το Άστρο Του Βορρά, σελίδα 49, εκδόσεις Πανδώρα- Σειρα: ΠοίησηΗλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-51503284954220367282010-06-17T18:53:00.006+03:002011-08-04T13:16:50.961+03:00Ρωγμές<div align="justify"><strong><em></em></strong></div><em></em><br /><em></em><br />Η Αριάδνη, λένε, έδωσε ένα μίτο<br />στο Θησέα, λίγο πριν<br />μπει εκείνος στο λαβύρινθο.<br />Και λένε ότι έτσι μπόρεσε<br />αφού σκότωσε ο ήρωας το Μινώταυρο<br />να γλιτώσει κι από τη δεύτερη απειλή,<br />των χαοτικών μαιάνδρων.<br />Στην έξοδο τον καρτερούσε,<br />ευτυχής, η Αριάδνη.<br /><br />Τρεις χιλιετίες μετά,<br />σημειωθήκανε ρωγμές στις ψευδαισθήσεις-<br />Τόσο χρειάστηκαν οι ξυλοφάγοι του αναπόφευκτου<br />να διατρύσουν την ηρωική αντίσταση<br />του Θησέα στην τρέλα.<br /><br />Στον ήρωα το μίτο έδωσε ο Μινώταυρος.<br />Κι ο τραγικός ημίθεος μες στο λαβύρινθο<br />σκότωσε την Αριάδνη- δυστυχή.<br />Στο τέλος των μαιάνδρων<br />την άλλη άκρη του νήματος τη βάσταγε το τέρας.<br /><br />Η φρίκη έπρεπε να δραπετεύσει<br />με ασφάλεια απ' το νησί.<br />Αλλά την πρόδωσαν τα κέρατα:<br />Σταφτάλισαν από μακριά στον ήλιο,<br />κι ο ανέπαφος απ' τη δαιμονική γητειά<br />τα είδε, και εννόησε.<br /><br />Εδώ η πραγματικότητα<br />και η κατορθωμένη αυταπάτη<br />έρχονται και συγκλίνουν:<br />Ήταν στ' αλήθεια η απόγνωση<br />που έδωσε όνομα στο Αιγαίο.<br /><br /><em></em><br /><em></em><br /><em></em><br /><em></em><br /><em>Αντωνία Γουναροπούλου-Τουρίκη, Το Άστρο Του Βορρά, σελίδα 28, εκδόσεις Πανδώρα- Σειρα: Ποίηση</em>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-30577191253734224802010-05-14T10:03:00.009+03:002010-05-14T10:33:28.544+03:00ΧρόνοςΚι αν ο χρόνος κυλάει σαν το νερό<br />Αν είναι μια βρύση που λίγο-λίγο στάζει,<br />Τότε η ζωή είναι η γούρνα που γεμίζει<br />Και σαν ξεχειλίσει από στιγμές<br />Ο κύκλος της κάποιο πρωινό θα πάψει<br />Ο χρόνος όμως θα τρέχει, πάντα τρέχει<br />Δε θα στερεύει ποτέ, θα συνεχίζει αιώνια<br />Γεμίζοντας κι άλλες ψυχές<br />Προσθέτοντας σε αυτές τα χρόνια<br />Άλλοτε λύπη, άλλοτε χαρά<br />Άπιαστος, ασύλληπτος, ασταμάτητος<br />Κανένα φράγμα δεν τον περιορίζει<br />Άνθρωποι ζουν, πεθαίνουν, ξαναγεννιούνται<br />Μα ο χρόνος έμπροσθεν βαδίζει<br />Σ’ ένα αέναο ταξίδι δίχως προορισμό<br />Ο χρόνος έμπροσθεν βαδίζει<br /><br />Τίποτα δεν κρατά για πάντα, λένε<br />Κι όμως κρατά!<br /><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX6WBvPFBd3iESGtygOqAYkYKLUofcnn76iOjcXTquKXUE-rjgooJre5C_bZEI1po_zIf7kcuesCT3tWZF3NL_NHe3leyylfA-yvev5PfK31_VvJ-QoFB-s-1CuJQxOoi5yA1n2ZeIVZI/s1600/time.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471020038679339074" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 160px; CURSOR: hand; HEIGHT: 138px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX6WBvPFBd3iESGtygOqAYkYKLUofcnn76iOjcXTquKXUE-rjgooJre5C_bZEI1po_zIf7kcuesCT3tWZF3NL_NHe3leyylfA-yvev5PfK31_VvJ-QoFB-s-1CuJQxOoi5yA1n2ZeIVZI/s200/time.jpg" border="0" /></a></div><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiX6WBvPFBd3iESGtygOqAYkYKLUofcnn76iOjcXTquKXUE-rjgooJre5C_bZEI1po_zIf7kcuesCT3tWZF3NL_NHe3leyylfA-yvev5PfK31_VvJ-QoFB-s-1CuJQxOoi5yA1n2ZeIVZI/s1600/time.jpg"></a><br /><br /><br /><br /><br /><br />Ηλέκτρα.Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-49844730155235029192010-05-14T09:36:00.006+03:002010-05-14T09:53:19.428+03:00Μια μπαλάντα για τον Πόε...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSPQi6O4LwXe5HpHmigiBJ1107QwyVwyBOqfYJ___lsUywMOcYgBRS2-ZpVVB5ST6ORfZ2-z6F-9YeDoZp_RY1-kKm-4iS-im3h8YIKl8vA14yzaio14KJFgJ4xP4HFhmTtYqQVmyWW1I/s1600/v.jpg"></a><br /><br /><br />Μια ζωή στην κραιπάλη που έσβησε<br />Ενός άνδρα που δύσκολα έζησε<br />Μα λυτρώθηκε από το θάνατο<br /><br />Το πορτρέτο ενός βαρόνου που ξέπεσε<br />Η εικόνα ενός ανθρώπου που ξεθώριασε<br />Κι όμως, τα’ όνομά σου αθάνατο<br /><br />Η δουλειά σου μια απόρροια από τον πόνο<br />Ένα έργο εμπνευσμένο από φόνο<br />Από θλίψη, από πάθος και ζάλη<br /><br />Επιβίωση βασισμένη στην ποίηση<br />Της ζωής η τελειότερη μίμηση<br />Μα τις πίκρες της μόνο προβάλλει<br /><em><br />Καταραμένος, λένε, ήσουν<br />Καταραμένη ας ήμουν κι εγώ!<br /></em><br />Κάποιοι λένε ήταν επιλογή σου<br />Το σκοτάδι, η θεμιτή φυλακή σου<br />Όπου μόνος σου αυτοεξοριζόσουν<br /><br />Και το χάος, λέν’ αποζητούσες<br />Την οδύνη κρυφά λαχταρούσες<br />Κι απ’ την απελπισία στο βάθος χαιρόσουν<br /><br />Μα τα βράδια σαν Πόε διαβάζω<br />Δε μπορώ παρά ν’ ανατριχιάζω<br />Και μια σκέψη περνάει τολμηρή<br /><br />Την παράνοια ποιος μπορεί να ορίσει;<br />Αν δεν το ‘χε ο ίδιος γνωρίσει<br />Τα’ αντίθετό της ποιος ξέρει να πει;<br /><br />Την αλήθεια πώς κάποιος να μάθει<br />Αν δεν έχει ενδώσει σε πάθη<br />Αν δε δει την ασχήμια γυμνή;<br /><br /><em>Καταραμένος, λένε, θα ‘σαι<br />Καταραμένη ας ήμουν κι εγώ!</em><br /><br />Κι όσο σκέφτομαι, αυτό συμπεραίνω<br />Τον ποιητή πως τον καταλαβαίνω<br />Στο σκοτάδι του βλέπω το φως<br /><br />Μέσα απ’ τ’ άμορφο νιώθω το ωραίο<br />Μέσα από το τυχαίο το μοιραίο<br />Την ουσία που κρύβει ο Θεός<br /><br />Χρειάζεται τρέλα για να κατανοήσεις την τρέλα του κόσμου<br />Και ξάφνου όλα αποκαλύπτονται εμπρός μου<br />Ο ποιητής πρέπει να ‘ναι λιγάκι τρελός<br /><br /><em>Καταραμένος, λένε, είσαι<br />Καταραμένη είμαι κι εγώ!<br /></em><br /><br /><br /><br /><br /><p><em><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471012236095045362" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 329px; CURSOR: hand; HEIGHT: 350px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcVbh57rl-BdSQsbOpADorQZpP0kLMgTRKY-F1cWB-ApDqKGMhexpQzC45rO1BEJrlSe8-Pgi7LXbExknm-3s5qdfsoNe_JOu00-briUrduFd2gm8k4VClV0F58-sRtMboWnbArb71hno/s400/v.jpg" border="0" /> </em><em></p><p></em></p><p></p><p>Ηλέκτρα.</p><br /><br /><p></p><p></p><p></p>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-4018203685082547802010-05-14T09:32:00.006+03:002010-05-14T10:36:02.755+03:00Απόσπασμα από τις "Τέσσερις Εποχές"<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAKx7dOfpxfG33NYP70Bc22rtB7cBzd1tyHEieI96ofc0DAwIz8RxAyD3TY2t4Xqj6QbSPe3qzkgRU02Kq7joNMNqlAHHTvuvhGkwGk8dKSF4Po1323nrIRbZHvPorb9its6UMsyulytc/s1600/4-seasons-wallpaper-11.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5471010953205234450" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAKx7dOfpxfG33NYP70Bc22rtB7cBzd1tyHEieI96ofc0DAwIz8RxAyD3TY2t4Xqj6QbSPe3qzkgRU02Kq7joNMNqlAHHTvuvhGkwGk8dKSF4Po1323nrIRbZHvPorb9its6UMsyulytc/s400/4-seasons-wallpaper-11.jpg" border="0" /></a><br /><div>Σαν το γκρίζο φθινόπωρο ρίχνεις φύλλα τα δάκρυα<br />Και τη μαγεία της μελαγχολίας αντανακλάς στο βλέμμα<br />Θλίβεσαι για τον κόσμο και στον εαυτό σου κλείνεσαι<br />Και στον τοίχο μηνύματα γράφεις με αίμα<br /><br />Ύστερα γίνεσαι μαύρος χειμώνας και στο απόλυτος πένθος τυλίγεσαι<br />Σα νιφάδες χιονιού η καρδιά σου ψυχρή και σαν πάγος σκληρή, συμπαγής<br />Έτσι έμαθες από τον κόσμο να αμύνεσαι<br />Δε θα πληγωθείς ποτέ, λες, αν αγάπη δε νιώθεις κι έτσι μένεις για πάντα ασφαλής<br /><br />Μα ο ήλιος θα λιώσει τον πάγο και κάποιο καταπιεσμένο όνειρο σε ένα χαμόγελο αισιοδοξίας θα δραπετεύσει<br />Στην καρδιά σου μια σκέψη σαν άνθος βαθιά θα ριζώσει<br />Κι όπως όλη η πλάση γιορτάζει κι εσύ συμμετέχεις<br />Όλα φωτεινά και πρόσχαρα μοιάζουν σαν ο έρωτας σε ανταμώσει<br /><br />Κι έτσι θέρος και έρως μαζί σε μεταμορφώσαν<br />Κι εσύ έλαμψες σαν άστρο του αυγουστιάτικου ουρανού<br />Μία νέα οπτική στη ζωή διαμορφώσαν<br />Έλα, πάρε με, μου’πες, να πάμε γι’ άλλού!</div><div> </div><div align="right"> </div><div align="right"></div><div align="right"></div><div align="right"></div><div align="right"></div><div align="right"></div><div align="right"></div><div align="right"></div><div align="right"></div><div align="right">Ηλέκτρα.</div>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-15109803497598713442010-02-18T18:19:00.009+02:002010-02-18T18:57:38.305+02:00Winter (lyrics)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLiZAgHQXmZdSMdXRnhI3yROGHvRiUKU8MBsJrjvGQIVbpyiW1KiYB9CFY9_EFpsMcx71jS-PrexhNiIDeX4r7NUyc-A4ycCk0fCDSQT3Ot022lkCEfZIJT878cXiJDUDA5yUO6xcwgz0/s1600-h/topi3.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5439620203952828114" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 267px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLiZAgHQXmZdSMdXRnhI3yROGHvRiUKU8MBsJrjvGQIVbpyiW1KiYB9CFY9_EFpsMcx71jS-PrexhNiIDeX4r7NUyc-A4ycCk0fCDSQT3Ot022lkCEfZIJT878cXiJDUDA5yUO6xcwgz0/s400/topi3.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div>Snow can wait<br />I forgot my mittens<br />Wipe my nose<br />Get my new boots on<br /><br />I get a little warm in my heart<br />When I think of winter<br />I put my hand in my father's glove<br /><br />I run off<br />Where the drifts get deeper<br />Sleeping beauty trips me with a frown<br />I hear a voice<br />"Your must learn to stand up for yourself<br />Cause I can't always be around"<br /><br />He says<br /><em><strong>When you gonna make up your mind?<br />When you gonna love you as much as I do?<br />When you gonna make up your mind?<br />Cause things are gonna change so fast<br />All the white horses are still in bed<br />I tell you that I'll always want you near<br />You say that things change... my dear</strong><br /><br />Boys get discovered as winter melts<br />Flowers competing for the sun<br />Years go by and I'm here still waiting<br />Withering, where some snowman was<br />Mirror-mirror, where's the crystal palace?<br />But I only can see myself<br />Skating around the truth who I am<br />But I know, dad, the ice is getting thin<br /><br /></em><em><strong>When you gonna make up your mind?<br />When you gonna love you as much as I do?<br />When you gonna make up your mind?<br />Cause things are gonna change so fast<br />All the white horses are still in bed<br />I tell you that I'll always want you near<br />You say that things change... my dear</strong><br /><br />Hair is grey<br />And the fires are burning<br />So many dreams<br />On the shelf<br />You say I wanted you to be proud of me<br />I always wanted that myself...</em></div><div><em><br /></div></em><div><em></em></div><div><em></em></div><div><strong><em>When you gonna make up your mind? </em></strong></div><div><strong><em>When you gonna love you as much as I do? </em></strong></div><div><strong><em>When you gonna make up your mind? </em></strong></div><div><strong><em>Cause things are gonna change so fast </em></strong></div><div><strong><em>All the white horses have gone ahead</em></strong></div><div><strong><em>I tell you that I'll always want you near </em></strong></div><div><em><strong>You say that things change... my dear</strong> </em></div><div><em></em></div><div><em></em></div><div><em></em></div><div></div><div>And never change...<br />All the white horses...</div><div></div><div></div><div><br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=KWmETxWM0h0">http://www.youtube.com/watch?v=KWmETxWM0h0</a><br /></div><div>~Tori Amos~<br /><br /><br /></div><div></div><div>Για όσους ενδιαφέρονται να βρουν τις νότες στο πιάνο: <a href="http://www.alcibiade.org/wp-content/uploads/2007/10/winter.png">http://www.alcibiade.org/wp-content/uploads/2007/10/winter.png</a></div><div><br /></div><div></div><br />.<br /><div></div>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-54911355930225319932010-01-19T15:32:00.005+02:002010-01-19T15:41:39.273+02:00Και πάλι για τη βροχή...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGzWNR2daFThf0U6umvDGSuHJ36qF4wwnvefyVlAm1XBkL2VQVBzrDHQWjYOCXKXoBT9xznuDzWxBexN68eh1o8ddbtUt0zg0Y8jVTAjrNW6sgkJZpy9vuGwPxPn1Otw2W8EUn5NdpGwY/s1600-h/letyourloverain.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 328px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGzWNR2daFThf0U6umvDGSuHJ36qF4wwnvefyVlAm1XBkL2VQVBzrDHQWjYOCXKXoBT9xznuDzWxBexN68eh1o8ddbtUt0zg0Y8jVTAjrNW6sgkJZpy9vuGwPxPn1Otw2W8EUn5NdpGwY/s400/letyourloverain.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5428444259937576034" /></a><br />Ένας επίμονος χτύπος πάνω στο παντζούρι με ξύπνησε απ’το λήθαργο<br />Μα σαν τα παραθυρόφυλλα άνοιξα δε μπήκε μέσα ο ήλιος<br />Παράξενο μου φάνηκε μια μέρα του Αυγούστου σαν κι αυτή<br />Σαν είδα τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν<br />Άτακτες κι ορμητικές σα να βιάζονταν να ανταμώσουν το διψασμένο χώμα<br />Το οποίο με λαχτάρα τις απορρόφησε σβήνοντας τη φλόγα στην ξεραμένη γη<br /><br />Και οι ψιχάλες πλήθυναν και κάλεσαν κι άλλες σιμά τους για να στήσουν το χορό<br />Με τις γυναίκες στο Ζάλογκο καθώς έμοιαζαν πέφτοντας<br />Κι ήταν λες κι οι ουρανοί ανοίξαν διάπλατα για να απελευθερώσουν τις πίκρες των αγγέλων που χρόνια συγκρατούσαν μέχρι που δεν άντεξαν άλλο κι έσπασαν<br />Σε δάκρυα για τα βάσανα των θνητών εκεί κάτω, τον πόνο τον ανθρώπινο που πάντα αφήνει ανοιχτές πληγές, ξέσπασαν<br />Και χαιρετώντας τον κόσμο χάθηκαν για πάντα<br /><br /><br /> <strong>Ηλέκτρα.</strong>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-44738989375630828822010-01-07T19:34:00.009+02:002010-05-14T09:19:12.990+03:00Έντγκαρ Άλλαν Πόε<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtL6sbky-Cnk_Zcr5E1AFGchr6_j23ZnE1VIA1VV5lO8pSkl65EcUlpryV-azNcBjN0b6S1E8aF2b_DdMW9Ax_nJDuC4VXm962fVTkq2LGOAT00E5B6fAzR6ifG2UHUVSfSEwyvx6Yid0/s1600-h/200px-Edgar_Allan_Poe_2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424067143276930626" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 250px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtL6sbky-Cnk_Zcr5E1AFGchr6_j23ZnE1VIA1VV5lO8pSkl65EcUlpryV-azNcBjN0b6S1E8aF2b_DdMW9Ax_nJDuC4VXm962fVTkq2LGOAT00E5B6fAzR6ifG2UHUVSfSEwyvx6Yid0/s400/200px-Edgar_Allan_Poe_2.jpg" border="0" /></a><br />Ήθελα από καιρό να αναρτήσω κάτι σχετικό με το μεγάλο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, κάτι σα μικρό αφιέρωμα, και περίμενα υπομονετικά την πρώτη Ιανουαρίου για να το συντάξω, έτσι ώστε να εγκαινιάσει τη νέα χρονιά. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, ωστόσο, καθώς εκείνες τις μέρες μόνο χρόνος δεν υπήρχε (βόλτες, τραπέζια, καταλαβαίνετε) και τελικά με πρόλαβε και μια άλλη ανάρτηση. "Κάλλιο αργά παρά ποτέ", λέει ο σοφός λαός όμως, οπότε έστω και καθυστερημένα θα σας ευχηθώ "Καλή χρονιά, κι ευτυχισμένο το 2010" και θα ξεκινήσω.<br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic"><br />"Για μένα η ποίηση δεν ήταν ένας σκοπός, αλλά ένα πάθος και τα πάθη θα 'πρεπε να 'ναι σεβαστά."<br /></span><br /><br />Πράγματι, όπως και μόνος του είχε προλογίσει μια από τις εκδόσεις ποιημάτων του, η ποίηση για τον Έντγκαρ (ή Έδγαρ) φαίνεται να ήταν ένα πάθος. Κι όπως φάνηκε από τη ζωή του ο ποιητής και συγγραφέας Πόε ενέδιδε στα πάθη του, εξ' αιτίας των οποίων και τελικά οδηγήθηκε σε ηλικία 40 ετών στο θάνατο (7 Οκτωβρίου, 1849) που τόσο έδειχνε να φοβάται. Αν και το τελευταίο αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα χωρίς οριστική θέση, καθώς ποτέ δεν υπήρξε πιστοποιητικό θανάτου, ο Δρ. J. E. Snodgrass, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Πόε κι ήταν δίπλα του στις τελευταίες μέρες της ζωής του, επιβεβαίωνε πως, αντίθετα με τη θέση του Δρ. John Moran περί χρήσης κάποιου είδους τοξικών ουσιών, το πραγματικό αίτιο θανάτου ήταν ο αλκοολισμός. Γιατί είναι γεγονός ότι ο γεννηθείς στη Βοστόνη το 1809, Έντγκαρ, ήταν επιρρεπής στα ποτά και στις ασυδοσίες- πολλές φορές μάλιστα χρειάστηκε να τον μεταφέρουν αναίσθητο, ενώ στη Φιλαδέλφεια είχε υποστεί τρομώδες παραλήρημα (delirium tremens).<br /><br />Το σίγουρο είναι πως δεν έζησε ευτυχισμένος. Σε ηλικία μόλις δύο ετών, στις 8 Δεκεμβρίου του 1811, ο Πόε έχασε τη μητέρα του, Ελίζαμπεθ Άρνολντ Χόπκινς, ενώ ανείπωτη φτώχεια τον μάστιζε στο μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του. Από το οικονομικό αδιέξοδο προσπάθησε να βγει στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις- ο πατέρας του, Ντέηβιντ, τους είχε εγκαταλείψει τέσσερις μήνες πριν το θάνατο της μητέρας του και είχε έρθει σε ρήξη με τον Άλλαν, το θετό πατέρα του. Έτσι άρχισε να γράφει. Ένα του διήγημα βραβεύτηκε με 50 δολάρια, αλλά όπως είναι γνωστό η ποίηση κι η συγγραφή δεν έθρεψαν ποτέ κανέναν χαρισματικό άνθρωπο. Έτσι χρειάστηκε να υποφέρει μόνος του μερικά αρκετά δύσκολα χρόνια, κατά τα οποία όμως ποτέ δεν εγκατέλειψε την πένα του.<br /><br />Παρά τις αναποδιές που τον είχαν βρει από νεαρή ηλικία, ωστόσο, θα λέγαμε πως ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε <span style="FONT-STYLE: italic">μόνος του</span> δημιουργούσε τη δυστυχία του, κι είχε μια τάση προς την αυτοκαταστροφή, η οποία και αντικατοπτρίζεται στα ποιήματά του και τα πεζά. Μερικοί υποστηρίζουν πως αυτή, καθώς κι οι ιδέες μιας μορφής μαζοχισμού και παθητικού σαδισμού, καθώς και αυτοτυραννισμού αποτελούσαν και την πηγή έμπνευσής του. Οι ίδιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να τον κατηγορούν, όπως πχ ο αιδ. Γ. Γκίφιλλαν, πως επιτάχυνε το θάνατο της συζύγου του, Λεονόρ, από τη θλίψη του οποίου τελικά εμπνεύστηκε το διάσημο ποίημα του, <span style="FONT-STYLE: italic">Τhe Raven</span> (Το Κοράκι), με την επωδό <span style="FONT-STYLE: italic">"nevermore"</span> ("ποτέ πια"). Γενικότερα, όπως φαίνεται από το έργο του, η στάση του προς την αντιμετώπιση της πραγματικότητας είναι απαισιόδοξη, παράλληλα όμως δείχνει να ηδονίζεται με την απελπισία που υπάρχει γύρω του κλεισμένος στον εγωκεντρισμό του. Γιατί ο Πόε αγνοεί ολότελα τον άνθρωπο. Περιγράφει τα πράγματα υποκειμενικά, όπως τα βλέπει από τη δική του οπτική γωνία. Ο ίδιος, παρόλα αυτά, θα λέγαμε πως ζούσε στο "δικό του μακάβριο κόσμο", εξορισμένος στη μοναξιά και την απομόνωση, όπου τον στοιχειώνουν τα δικά του, προσωπικά φαντάσματα, ανατριχιαστικοί, σκοτεινοί ήχοι κι οπτασίες που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνεται.<br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic">"Μου φαίνεται συχνά πως άκουγα καθαρά τον ήχο του σκοταδιού, καθώς δρασκελούσε τον ορίζοντα."</span><br /><br /><br /><br />Ο Πόε, αν και συνοδευόμενος από μια εξαιρετική ιδιοφυΐα, είναι σίγουρο πως είχε κατορθώσει να αγγίξει τα όρια της τρέλας. Τελευταία γεννιέται το ερώτημα: είναι η ποίηση του Πόε ξεπερασμένη; Κάποιοι ίσως βιαστούν να αποκριθούν "ναι" παρά τη συμβολή του στο Παλάτι της Τέχνης, όπως χαρακτηρίζει ο Κοσμάς Πολίτης το χώρο των ποιητών και συγγραφέων. Κάποιοι πάλι θα διαφωνήσουν κάθετα και θα προσθέσουν πως τα έργα του Πόε μεταφράστηκαν σχεδόν σε όλες τις γλώσσες (πιο περίφημη μετάφραση μάλιστα αυτή του ποιητή Μπωντλαίρ, του οποίου αναγνωρίζουν και πνευματικές συγγένειες με τον Πόε) για κάποιο λόγο. Κάποιους τους επηρέασε.<br /><br />Τόσην ώρα παραθέτω πληροφορίες που συνέλεξα από διαφορετικές πηγές και πουθενά δε διαφαίνεται η προσωπική μου γνώμη. Συνεπώς, πριν κλείσω αυτό το άρθρο, να τι πιστεύω εγώ σχετικά με αυτό το τελευταίο ερώτημα: ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δε θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε έναν τέτοιο κορυφαίο ποιητή και συγγραφέα. Δε θα έπρεπε να μας απασχολεί ή να εστιάζουμε τόσο στο αν υπήρξε τρελός, αν θα έπρεπε να αλλάξει τόσες γυναίκες ή αν θα πρέπει να τον κρίνουμε που κατέστρεψε από επιλογή τη ζωή του, αλλά στο ίδιο του το έργο. Η πλειοψηφία μπορεί να το βρει μακάβριο- είναι ωμός ως προς την αντίληψη του για τη φύση του ανθρώπου (κάτι που φαίνεται και στο ποίημα του <span style="FONT-STYLE: italic">The Conqueror Worm </span>-Το Κυρίαρχο Σκουλήκι) και η αλήθεια ενοχλεί τους περισσότερους. Κάποιες φορές είναι υπερβολικός, μιλάει σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα για το θάνατο κι απορρίπτει οτιδήποτε άλλο ευχάριστο σα να μαρτυρεί με απογοήτευση πως η ζωή στέκεται <span style="FONT-WEIGHT: bold">-πάντα- </span>άδικη και καταδικάζει σε πόνο. Με λίγα λόγια παρουσιάζει μόνο τη μία της όψη, τη σκληρή, παρόλο που σε ποίημα του πάλι ομολογεί πως υπάρχει και μια άλλη (<span style="FONT-STYLE: italic">"But this is a world of <span style="FONT-WEIGHT: bold">sweets</span> and sours")την οποία όμως δε θίγει άμεσα ποτέ.</span> Από μία άποψη, γιατί κάποιος να θέλει να διαβάσει Πόε εφόσον δεν πάσχει από κατάθλιψη και ψυχολογικά προβλήματα; Όμως στην πραγματικότητα αν κρατήσουμε στα χέρια μας κάποιο ποίημα ή διήγημά του ξεχνώντας ποιος και γιατί μπορεί να το 'γραψε, διώχνοντας από το μυαλό μας πως ο δημιουργός μπορεί να ήταν απλά κάποιος που στα τελευταία χρόνια που του είχαν απομείνει είχε "χάσει τα λογικά του", θα δούμε ότι εξετάζοντας κάθε στίχο ο "φανταστικός κόσμος" στον οποίον είχε αυτοεξοριστεί, είναι οι φόβοι που βιώνουμε καθημερινά στη δική μας πολύ αληθινή πραγματικότητα! Αν κι ο Πόε ήταν κάποιος που έγραφε αποκλειστικά για να ικανοποιήσει μια προσωπική ανάγκη και θέλοντας να εκφράσει τον εαυτό του και μόνο, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως δίνει νόημα σε μια γενικότερη φωνή, τη φωνή του μέσου ανθρώπου που εγκλωβίζεται από τις πιέσεις και τα μυστήρια που του επιφυλάσσει η μοίρα μέσα σε μια δική του, πλαστή καθημερινότητα, υποκινούμενος από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και με το διαρκή φόβο που του καλλιεργεί η κοινωνία. Γιατί πρέπει πάντα να προσποιούμαστε πως είμαστε χαρούμενοι, όταν η ζωή δεν είναι μόνο χαρές, γιατί θα πρέπει να καταφύγουμε σε έναν εφησυχαστικό στίχο για να ανακαλύψουμε τη μαγεία της ποίησης;<br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic">"Over the violets there that lie<br />in myriad types of the human eye-<br />Over the lilies there that wave<br />And weep above a nameless grave!<br />They wave: -from out their fragrant tops<br />Eternal dews come down in drops.<br />They weep: - from off their delicate stems<br />Perennial tears descend in gems."<br /><br />"An angel throng, bewinged, bedight<br />in veils and drowned in tears<br />Sit in a theatre to see<br />a play of hopes and fears<br />While the orchestra breathes fitfully<br />the music of the spheres"</span><br /><br /><br />Θα μπορούσα να συμπληρώσω πολλούς ακόμα παρόμοιους στίχους με περιεχόμενο κάθε άλλο παρά χαρούμενο, αλλά κατά πόσο άτοπο; Κοιτάζοντας γύρω μου τους ανθρώπους και κάθε άλλο πλάσμα πίσω από τα μάτια του οποίου υπάρχει το φως της ζωής και δεν είμαι ούτε αισιόδοξη ούτε απαισιόδοξη. Μπορώ να είμαι μόνο αντικειμενική και να διακρίνω τη λεπτή ισορροπία μεταξύ της χαράς και της λύπης στη ζυγαριά της ζωής που άλλοτε γέρνει από τη μία, άλλοτε από την άλλη πλευρά. Ο Πόε μάλλον αντιλαμβανόταν μόνο τη μία πλευρά, όμως όταν την αποδίδει τόσο μοναδικά, με τόση ακρίβεια, δε μπορούμε ποτέ να πούμε πως είναι ξεπερασμένος. Κι αυτό γιατί δίνει ένα μέρος της αλήθειας που καλώς ή κακώς μας ακολουθεί στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων και θα συνεχίσει να ακολουθεί το ανθρώπινο γένος σα σκιά μέχρι το τέλος. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει λέγοντας πως εκθειάζω τα λόγια κάποιου "τρελού", αλλά στην τελική, όπως έγραψε κι ο Πάολο Κοέλο, μήπως όλοι δεν είμαστε λίγο τρελοί κατά βάθος;Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-49578725681140360442010-01-07T15:34:00.004+02:002010-01-07T15:41:41.206+02:00Τα πάθη της βροχής<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0wWA6ejrYxstB6I0LnvXh6X1AfU0Sx_FTF5LY1NO7Ljc6whqL_BiCm8Z4h49PCaOW2_9wo0KnO4KzFIaIU04wMGNU-T7vkycnu2RQEB3P-N-Haobx97fHFFCI8dOsAVTZnOoN62VMm14/s1600-h/rain.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 276px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0wWA6ejrYxstB6I0LnvXh6X1AfU0Sx_FTF5LY1NO7Ljc6whqL_BiCm8Z4h49PCaOW2_9wo0KnO4KzFIaIU04wMGNU-T7vkycnu2RQEB3P-N-Haobx97fHFFCI8dOsAVTZnOoN62VMm14/s400/rain.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5423992613308180418" /></a><br />Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών<br />άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα<br />μ’ αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο<br />σι, σι, σι.<br />Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,<br />ήχος κανονικός κανονικής βροχής.<br /><br />Όμως ο παραλογισμός<br />άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση<br />μου ‘μαθε για τους ήχους.<br />Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,<br />σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,<br />κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν <br />και μουρμουρούν ένα εσύ, εσύ, εσύ.<br /><br />Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,<br />όλη τη νύχτα<br />ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,<br />αξημέρωτος ήχος,<br />αξημέρωτη ανάγκη κι εσύ,<br />βραδύγλωσση βροχή,<br />σαν πρόθεση ναυαγισμένη<br />κάτι μακρύ να διηγηθεί<br />και λείπει μόνο εσύ, εσύ,<br />νοσταλγία δισύλλαβη,<br />ένταση μονόλεκτη,<br />το ένα εσύ σαν μνήμη, <br />το άλλο σαν μορφή<br />και σαν μοιρολατρία,<br />τόση βροχή για μια απουσία,<br />τόση αγρύπνια για μια λέξη,<br />που με ζάλισε απόψε η βροχή<br />μ’ αυτή της τη μεροληψία<br />όλο εσύ, εσύ, εσύ,<br />σαν όλα τα’ άλλα να’ναι αμελητέα<br />και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.<br /><br /><br />Κική ΔημουλάΗλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-83752564073347093792009-12-14T23:35:00.009+02:002010-05-14T09:18:45.898+03:00Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4uVhlkoEQcWqU2Z5cD-RMtsBPsMVVEUkc0MS1lg0fcociD-4ypbKIIiLrpoMCWQJ62dWeJAYKOvs1ghPykulRZpHS2xB5Mz4U0NjjPWn92g1bIaElMhePl96zJqrKN20fXn9FaxqW47w/s1600-h/kariot5.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415212419660641074" style="FLOAT: left; MARGIN: 0pt 10px 10px 0pt; WIDTH: 228px; CURSOR: pointer; HEIGHT: 400px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4uVhlkoEQcWqU2Z5cD-RMtsBPsMVVEUkc0MS1lg0fcociD-4ypbKIIiLrpoMCWQJ62dWeJAYKOvs1ghPykulRZpHS2xB5Mz4U0NjjPWn92g1bIaElMhePl96zJqrKN20fXn9FaxqW47w/s400/kariot5.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div style="TEXT-ALIGN: center"><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Από θεούς και ανθρώπους μισημένοι</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">μαραίνονται οι Βέρλεν` τους απομένει</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Οι Ουγκό με "Τιμωρίες" την τρομερή</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">των Ολύμπιων εκδίκηση μεθούνε.</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.</span><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί,</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Κανένας όμως δεν ανιστορεί</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">και το έρεβος εσκέπασε βαρύ</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.</span><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Του κόσμου η καταφρονιά στους βαραίνει</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">στην τραγική απάτη τους δοσμένοι</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">παρθένα βαθυστόχαστη ιλαρή.</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι.</span><br /><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">"Ποιος άδοξος ποιητής" θέλω να πούνε</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">"την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή</span><br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι;"</span><br /><br /><br /><div style="TEXT-ALIGN: right">Κ. Γ. Καρυωτάκης<br /><br /><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify">Ο Κώστας Καρυωτάκης γράφει στην πρώτη δεκαετία του Μεσοπολέμου (1022-1930), στην οποία και παρουσιάζονται γενικότερα ποιητές με χαρακτηριστικά τον ψυχικό κάματο και τη δυσκολία προσαρμογής στην πραγματική ζωή όπως ο Ρώμος Φιλύρας (1889-1942), ο Κώστας Ουράνης (1890-1953) και ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1943). Εκείνος όμως εξέφρασε καλύτερα από τον καθένα το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής που χαρακτηρίζει και τα χρόνια κατά τα οποία έζησε. Έδωσε μια μεστή αίσθηση της πραγματικότητας, η οποία θα τον οδηγήσει, ωστόσο, στο τραγικό αδιέξοδο. Η στάση του είναι αντιηρωική και εκφράζεται ως διαμαρτυρία που φτάνει στο σαρκασμό.<br /><br />Το τελευταίο είναι προφανές κι από το εν λόγω ποιήμα στην ανάρτηση. Αν επέλεξα να ανεβάσω το συγκεκριμένο, όμως, δεν είναι για να εντοπίσω τα χαρακτηριστικά στοιχεία της πένας του Καρυωτάκη (αυτά θα τα "πασαλείψουν" κάποια στιγμή στο μάθημα των νεοελληνικών κειμένων όσοι είναι ακόμα στα θρανία)... Αυτό που πραγματικά μου έκανε εντύπωση είναι πως, αν και γραμμένο για να εκφράσει μια άλλη εποχή, η "μπαλάντα στους άδοξους ποιητές" εκφράζει όσο τίποτα τη γενιά μας. Γενιά που απαξιώνει σημαντικά ονόματα που προσέφεραν πολλά (όχι απαραίτητα μόνο όσων ανήκουν στο λογοτεχνικό κύκλο) κι ούτε καν τα γνωρίζει, που δε νοιάζεται ούτε αναζητά πια την ουσία των πραγμάτων, δεν προβληματίζεται, δε νιώθει, ή καλύτερα φοβάται να νιώσει. Κι όλα αυτά γιατί έχει πονέσει και πονάει, αλλά το μόνο που την απασχολεί είναι να μετριάσει τον πόνο, να βρει την άνεση, να εναπωθέσει τα προβλήματά της στις πλάτες άλλων. Αυτά τα μηνύματα δέχεται, αυτές τις εντολές εκτελεί. Γενιά που ευνοεί τις επιδερμικές σχέσεις, που ενθαρρύνει τη ρηχότητα και που βαρέθηκε πια να εμβαθύνει... <span style="FONT-WEIGHT: bold">Αδιαφορία</span>. Αυτό κυριαρχεί τη ζωή μας.<br /><br />Όταν, λοιπόν, ο ποιητής θρηνεί, αλήθεια πόσοι έχουν διαβάσει Μπωντλαίρ (για παράδειγμα- μιας και θίγεται στο ποιήμα), ώστε να καταλάβουν γιατί τελικά υποφέρει τόσο με την άγνοιά τους; <span style="FONT-WEIGHT: bold">Είναι άδικο</span>, πολύ άδικο, το πώς άτομα πνευματικά πεθαίνουν μάταια χωρίς καμία αναγνωρισιμότητα ή πεθάναν κι έλειψαν μονάχα σε μερικούς. Αντίθετα έχουμε την ανάδειξη κι αποθέωση του κάθε τυχάρπαστου που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στο πανελλήνιο παρά μερικά τηλεοπτικά νούμερα σε κουτσομπολίστικες εκπομπές ή ριάλιτι που υποβιβάζουν την κρίση και τη νοημοσύνη μας. <span style="FONT-WEIGHT: bold">Είναι άδικο</span> το πώς αγνοούμε χαρισματικές προσωπικότητες που είχαν πολλά να πουν, στιγμάτισαν ανθρώπινες ψυχές, έδωσαν την προσωπική τους μάχη, είχαν ιδανικά... τα δικά μας οράματα για τον κόσμο ποια είναι;<br /><br /><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="FONT-STYLE: italic">Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:</span><br /><span style="FONT-STYLE: italic">"Ποιος άδοξος ποιητής" θέλω να πούνε</span><br /><span style="FONT-STYLE: italic">"την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή</span><br /><span style="FONT-STYLE: italic">μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι;"</span><br /><br /><br />Αυτοσαρκάζεται στους παραπάνω στίχους, κι είναι λυπηρό το πόσο προφητική είναι η τελευταία στροφή. Γιατί αλήθεια, πόσοι είναι αυτοί που γνωρίζουν πως υπήρξε κάποιος Έλληνας ποιητής Καρυωτάκης, μα κι αν κάπου τον άκουσαν, πόσοι είναι σε θέση να εκτιμήσουν και να <span style="FONT-WEIGHT: bold">κατανοήσουν</span> το έργο του; </div></div></div></div>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-61789042901684103412009-12-14T22:20:00.007+02:002011-07-22T14:20:21.394+03:00Σ' αγαπάω... Μ'ακούς;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9G1WTB4bUe70Xkoiifv-c2IexksmNAbxqJDUKI4AdRmzHNc61qObrHFZluCAVfwAA89PA5TfJ090qa0t5HyHIaulLDgivbjl1CHcUKM8-QiDf8ZabpgNXHHVmOnyKaV4isFiCD-9_aqY/s1600-h/3085919817_d810279083.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415191310655376274" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: pointer; HEIGHT: 310px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9G1WTB4bUe70Xkoiifv-c2IexksmNAbxqJDUKI4AdRmzHNc61qObrHFZluCAVfwAA89PA5TfJ090qa0t5HyHIaulLDgivbjl1CHcUKM8-QiDf8ZabpgNXHHVmOnyKaV4isFiCD-9_aqY/s400/3085919817_d810279083.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div style="TEXT-ALIGN: center">Σ' αγαπάω, μ'ακούς;<br />Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι<br />κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς<br />και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.<br />Για τα "πίστεψέ με" και τα "μη."<br />Μια στον αέρα μια στη μουσική,<br />εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω<br />κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.<br />Έτσι μιλώ για 'σένα και για 'μένα.<br />Επειδή σ' αγαπάω και στην αγάπη<br />ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος<br />από παντού, για 'σένα<br />μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.<br />Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,<br />σ' έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,<br />πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε."<br />Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.<br />Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,<br />πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.<br />Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.<br />Επειδή σ' αγαπάω και σ' αγαπάω.<br />Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει<br />τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.<br />Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια<br />δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,<br />το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από 'σένα<br />και να με χτυπά η φωνή μου<br />να μυρίζω από 'σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.<br />Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο<br />δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;<br />Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου<br />να μιλώ για 'σένα και για μένα.<br />Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;<br />Είμ' εγώ, μ' ακούς; Σ' αγαπάω, μ' ακούς;<br />Πού μ' αφήνεις, που πας, μ' ακούς;<br />Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς; για μας, μ' ακούς;<br />Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;<br />Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς;<br />το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς;<br />Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε<br />και δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς;<br />Σ' άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ' ακούς;<br />δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,<br />ο ίδιος, μ' ακούς;<br />και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα<br />κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς;<br />Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς;<br />Μες στη μέση της θάλασσας<br />από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ 'ακούς.<br />Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς.<br />Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;<br />Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ' ακούς;<br /><br />Σ' αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ' ακούς;<br />Για 'σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς<br />και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.<br />Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις<br />και για 'σένα κανείς δεν είχε ακούσει.<br />Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς<br />σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.<br />Που κανείς να μην έχει δει για σένα για 'σένα μόνο εγώ,<br />μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου<br />αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για 'σένα,<br />όλα για 'σένα, για 'σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.<br />Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση<br />έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί.<br />Να' χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.<br />Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.<br />Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή<br />Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.<br />Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου<br />και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ' αγαπάω... Μ' ακούς;<br />Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς...;<br /></div><br /><br /><br /><div style="TEXT-ALIGN: justify"><br /><br />Το να επισημάνω πόσο σπουδαίος ποιητής θεωρείται και είναι ο Οδυσσέας Ελύτης είναι μάλλον περιττό- ας έχουμε εξάλλου στο μυαλό μας πως το βραβείο νόμπελ δεν απονέμεται στον καθένα. Παρόλα αυτά θα ήθελα να υπογραμμίσω παραθέτοντας το συγκεκριμένο ποιήμα του πόσο εκπληκτικά απλά, ξεκάθαρα, αγνά κι ανθρώπινα αποτυπώνει το αίσθημα του έρωτα.<br /><br />Πραγματικά δύσκολο να σκεφτώ κάποιον ερωτευμένο που θα διαβάσει αυτούς τους στίχους και δε θα σκεφτεί πως εκφράζουν τον ίδιο. Ο Ελύτης διατυπώνει με λιτότητα τα συναισθήματά του, κι ωστόσο η απέριττη επανάληψη της φράσης "σ' αγαπάω, μ' ακούς;" δίνει όλη την ουσία, το πόσο δυνατό είναι αυτό που νιώθει, δίνει την απελπισία- <em>μπορεί άραγε να κατανοήσει εκείνη έστω και το ελάχιστο των όσων αισθάνεται απλά και μόνο κλείνοντας τα μάτια και προβάλλοντας στο μυαλό του την εικόνα της;<br /></em>Δεν έχω να προσθέσω περαιτέρω σχόλια, καθένας μας ερμηνεύει διαφορετικά την κάθε στροφή κι αγγίζεται από διαφορετικά νοήματα, το αφήνω λοιπόν στην κρίση σας. Το μόνο που έχω να πω για να κλείσω είναι "κρίμα"! Κρίμα που δεν υπάρχουν πλέον τέτοιοι ποιητές...</div>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-87104909007308844632009-12-14T22:03:00.004+02:002009-12-14T22:10:24.390+02:00ΣύμπτωσιςΠολύ μου μοιάζει.<br /><div style="text-align: left;">Τον συνάντησα στημένον<br />κάτω από ένα υπόστεγο μελαγχολίας.<br />Στο βλέμμα του αγωνιούσε<br />του κενού η αντανάκλασις.<br />Οι κινήσεις του<br />πληγωμένη απαγγελία νερού.<br />Η υποθετική με τράβηξεν ευρυχωρία.<br />Πλησίασα,<br />και με λόγια πολλά κι ασύνδετα<br />τη μοναξιά μου του εξιστόρησα.<br /><br />Κική Δημουλά<br /></div>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-30403132963831284892009-12-14T21:56:00.004+02:002009-12-14T22:10:52.617+02:00Δυο μικρά ποιήματα για ένα αίνιγμα και ένα δρόμο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6AxbOguDMHz2DeMcXeX8R9l4A5BjArDX5EeMEOI_xU0YmJ7PmlyiCuBMb4x_i4kZEPPDunNQY25FuwWQNRkDbNQrWQ_rSTG82K6mNHzfbGheo5nG8OBupSF4zwGYeXLKJIRJRaeeD4dg/s1600-h/258880-12-lonely-jetty.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6AxbOguDMHz2DeMcXeX8R9l4A5BjArDX5EeMEOI_xU0YmJ7PmlyiCuBMb4x_i4kZEPPDunNQY25FuwWQNRkDbNQrWQ_rSTG82K6mNHzfbGheo5nG8OBupSF4zwGYeXLKJIRJRaeeD4dg/s400/258880-12-lonely-jetty.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415186885332358898" border="0" /></a><br /><div style="text-align: center;"><br />Ι<br /><br />Για σένα στις επιθυμίες μου<br />λόγος δεν έγινε ποτέ.<br />Δεν σε προέβλεψαν ποτέ<br />τα όνειρά μου.<br />Οι προαισθήσεις μου<br />δε σε συνάντησαν.<br />Ούτε η φαντασία μου.<br />Κι όμως<br />μια ανεξακρίβωτη στιγμή<br />σ΄εξακριβώνω μέσα μου<br />ένα έτοιμο κιόλας αίσθημα.<br /><br />ΙΙ<br /><br />Πλατιά που ήταν η Σταδίου<br />καθώς χωρούσε<br />το μεσημέρι το εύχυμο<br />τον ανδρισμό σου,<br />και μένα<br />βαδίζοντας πλάι σου<br />σε απόσταση<br />μιας ολόκληρης θλίψης.<br /><br /><br /><br /><div style="text-align: right;">Κική Δημουλά<br /></div></div>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-37808046422109834932009-11-12T23:57:00.012+02:002009-11-16T14:12:33.832+02:00O Άγνωστος<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRpzFZxdU0gUoUeokVGsSiOI1m9cpa4F8rHe5bgNMATiVxD90phbNa2b0lm_LI0qIM_2K7fcECG7RK6nR0QzmPCr_GH_pzrtbJHk5BddqXqfESyZrE8XW2LtXYZQu0rwrx78q3k6N-_RQ/s1600-h/Kissing_in_the_rain2.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 297px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRpzFZxdU0gUoUeokVGsSiOI1m9cpa4F8rHe5bgNMATiVxD90phbNa2b0lm_LI0qIM_2K7fcECG7RK6nR0QzmPCr_GH_pzrtbJHk5BddqXqfESyZrE8XW2LtXYZQu0rwrx78q3k6N-_RQ/s400/Kissing_in_the_rain2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5403343074085019730" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgjk3PViwbVw1WHqv9vHDBor0shQqnDXt5wTSxPH8NAMeM6BxnLpPKC8HMtNJE2R7k6i6GzVCC0yEmgaEhTC8oni95aoLNa1SdY0z6asaQj2VUKnxYm4J_-EPKCoE-4Mr32T2R9gASo8s/s1600/2a.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 246px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgjk3PViwbVw1WHqv9vHDBor0shQqnDXt5wTSxPH8NAMeM6BxnLpPKC8HMtNJE2R7k6i6GzVCC0yEmgaEhTC8oni95aoLNa1SdY0z6asaQj2VUKnxYm4J_-EPKCoE-4Mr32T2R9gASo8s/s400/2a.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5404665885705446082" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivA-0zvh5_1SHcoVRviJxBqEtv4ZCWcnCLNtFoG4CzvBHPWCyzqCv_3vB9GBOLRdRIG27ImyFPVup1zIBG7zjch7CU0BkvCNZYclyAlKHGBaidQDQ-BRozKAFBxSMgSKvF74AYCuY3EJA/s1600/2b.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 277px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivA-0zvh5_1SHcoVRviJxBqEtv4ZCWcnCLNtFoG4CzvBHPWCyzqCv_3vB9GBOLRdRIG27ImyFPVup1zIBG7zjch7CU0BkvCNZYclyAlKHGBaidQDQ-BRozKAFBxSMgSKvF74AYCuY3EJA/s400/2b.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5404667093457266450" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9eQDstmZQiKKxqDYRdVQrL4V_mzbDo_6_3YA6IrgVxBGt5CgWVWxRIlPaAcSYXubANdlj-v8CemEWs7xN8XgwyLKow6Z3VaLyMHxYus8rLxdlDcEzyrWpb9-WXhIk4No5rNPAPse2iv4/s1600/2c.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 155px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9eQDstmZQiKKxqDYRdVQrL4V_mzbDo_6_3YA6IrgVxBGt5CgWVWxRIlPaAcSYXubANdlj-v8CemEWs7xN8XgwyLKow6Z3VaLyMHxYus8rLxdlDcEzyrWpb9-WXhIk4No5rNPAPse2iv4/s400/2c.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5404666779787603650" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZCCAgYn-t-F8VMHuumq_givyNwRGz8Mtr1QrkLwimm8RLb_0iNNXz4muzcnPt62dW-zdKBevvYJy1whdofzlHugI1d7Qx7DERUZMPTfTWENqE4xYPQIFL-Zhr8l67a0GwMx3JNFIrt0E/s1600-h/Ask2Use.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 269px; height: 86px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZCCAgYn-t-F8VMHuumq_givyNwRGz8Mtr1QrkLwimm8RLb_0iNNXz4muzcnPt62dW-zdKBevvYJy1whdofzlHugI1d7Qx7DERUZMPTfTWENqE4xYPQIFL-Zhr8l67a0GwMx3JNFIrt0E/s400/Ask2Use.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5403580059620988738" border="0" /></a>Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8658337111092941589.post-3602811888748936472009-11-12T02:17:00.029+02:002011-07-22T14:15:32.355+03:00ΆΝΘΡΩΠΟΣ (πρόλογος)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiC4PcnKH0Zw4F976h0nMY443VtyU_RTpyU0ckf3iOX78Ed5uxn3rBGnTvPzEGG02VBJqA4_xCDoy7U8n66ovjdBhtw7gJXCXNwjeRvgJcujegc-qc0DtBl6EkA7JsNVsB0TkyEYRsoWpg/s1600-h/Leonardo-Da-Vinci-Vitruvian-Man_full.png"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5403008356999842434" style="FLOAT: left; MARGIN: 0pt 10px 10px 0pt; WIDTH: 400px; CURSOR: pointer; HEIGHT: 397px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiC4PcnKH0Zw4F976h0nMY443VtyU_RTpyU0ckf3iOX78Ed5uxn3rBGnTvPzEGG02VBJqA4_xCDoy7U8n66ovjdBhtw7gJXCXNwjeRvgJcujegc-qc0DtBl6EkA7JsNVsB0TkyEYRsoWpg/s400/Leonardo-Da-Vinci-Vitruvian-Man_full.png" border="0" /></a><br />Επί πολλά χρόνια η ακριβής ετυμολογική ανάλυση του όρου έχει αποτελέσει αμφιλεγόμενο ζήτημα. Σήμερα η ιστορική γλωσσολογία <span style="TEXT-DECORATION: underline"></span>έχει καταλήξει σε δυο-τρεις πιθανότερες εκδοχές...<br /><span class="polytonic" lang="grc">Δημοφιλής είναι εκείνη κατά την οποία η λέξη "άνθρωπος" είναι σύνθετη από: ἄνω</span> + θρώσκω («αναπηδώ») + <span class="polytonic" lang="grc">ὄπωπα</span> (αρχαϊκός παρακείμενος του <span class="polytonic" lang="grc">ὁρῶ</span> «βλέπω»), βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει και κινείται προς τα εμπρός, άρα είναι γεμάτος αισιοδοξία και στόχους.<br /><br />Αν και υπάρχουν και άλλες σχετικές θεωρίες, όπως η ανάλυση <i>*<span class="polytonic" lang="grc">ἄνδρ-ωπος</span></i> (αυτός που έχει όψη ή πρόσωπο άνδρα), εγώ επιμένω και κρατώ την πρώτη ερμηνεία, που αποτελεί και το ερέθισμα για την καταγραφή των όσων πρόκειται να διαβάσετε σήμερα.<br /><br />Φυσικά δεν είμαι σε θέση να μπω στα χωρία ενός ανθρωπολόγου ή να διατυπώσω φιλοσοφίες, κι ούτε κι είναι αυτός ο απώτερος σκοπός μου άλλωστε. Το παρόν ιστολόγιο, ωστόσο, μου δίνει τη δυνατότητα να εκφράσω ερωτήματα που με απασχολούν (πιθανότατα κοινές απορίες να μοιράζονται και άλλοι) και να καταπιαστώ με ζητήματα της αρεσκείας μου (συγκεκριμένα την ποίηση, τη λογοτεχνία, τη μουσική, αλλά και κοινωνικά θέματα που βρίσκονται στο προσκήνιο), χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει πως θα δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις. Eξάλλου μέσα σε έναν πληροφοριακό κυκεώνα που απαρτίζεται από δεκάδες χιλιάδες "blogs" όπου συνήθως ανακυκλώνονται οι ίδιες ιδέες, κάπως δύσκολο να μη σε προσπεράσουν ακόμα κι αν τελικά έχεις όντως κάτι να πεις. Μην ξεχνάμε, ασφαλώς, πως ο χρόνος είναι ελάχιστος και φυσικά "ο χρόνος είναι χρήμα". Συνεπώς λίγη όρεξη υπάρχει από πλευράς των περισσότερων αναγνωστών να αυτοαπασχοληθούν με ανάλογες "ηλεκτρονικές κοινοτoπίες"- καλύτερα να επισκεφτούν το "φατσοβιβλίο" για να σκοτώσουν το χρόνο τους, κι ας μην είναι πάντα έτσι...<br /><br />Συνοψίζοντας, εκεί που θέλω να καταλήξω τελικά με τη δημιουργία του δικού μου μικρού διαδικτυακού <span style="FONT-STYLE: italic">παράθυρου στον κόσμο</span> και με τον εκτενή μου πρόλογο, είναι πως μέσα σε όλα τα αρνητικά που προβλέπονται από το διαδίκτυο, υπάρχουν και τα θετικά. Το σπουδαιότερο είναι πως ενισχύει τη δημοκρατία δίνοντας στον καθένα μας μια δύναμη: την ευκαιρία να εκφράσουμε ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ γνώμη σε ένα κόσμο όπου κινδυνεύουμε να χάσουμε την προσωπική μας ταυτότητα. Και μην ξεχνάμε πως ως "άνθρωποι" έχουμε το <span style="FONT-WEIGHT: bold">δικαίωμα</span> και συνάμα την <span style="FONT-WEIGHT: bold">υποχρέωση</span> απέναντι σε μας τους ίδιους να θυμίζουμε στους εαυτούς μας ποιοι πραγματικά είμαστε: κι είμαστε γεννημένοι για να υπερβαίνουμε τα όριά μας...<br /><span style="FONT-WEIGHT: bold">~<em>για να κοιτάζουμε ψηλά</em>~.</span><br /><br /><br />Ευχαριστώ για το χρόνο σας,<br />Ηλέκτρα.Ηλέκτραhttp://www.blogger.com/profile/02083629823167063717noreply@blogger.com5