Ένας επίμονος χτύπος πάνω στο παντζούρι με ξύπνησε απ’το λήθαργο
Μα σαν τα παραθυρόφυλλα άνοιξα δε μπήκε μέσα ο ήλιος
Παράξενο μου φάνηκε μια μέρα του Αυγούστου σαν κι αυτή
Σαν είδα τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν
Άτακτες κι ορμητικές σα να βιάζονταν να ανταμώσουν το διψασμένο χώμα
Το οποίο με λαχτάρα τις απορρόφησε σβήνοντας τη φλόγα στην ξεραμένη γη
Και οι ψιχάλες πλήθυναν και κάλεσαν κι άλλες σιμά τους για να στήσουν το χορό
Με τις γυναίκες στο Ζάλογκο καθώς έμοιαζαν πέφτοντας
Κι ήταν λες κι οι ουρανοί ανοίξαν διάπλατα για να απελευθερώσουν τις πίκρες των αγγέλων που χρόνια συγκρατούσαν μέχρι που δεν άντεξαν άλλο κι έσπασαν
Σε δάκρυα για τα βάσανα των θνητών εκεί κάτω, τον πόνο τον ανθρώπινο που πάντα αφήνει ανοιχτές πληγές, ξέσπασαν
Και χαιρετώντας τον κόσμο χάθηκαν για πάντα
Ηλέκτρα.
Καλησπέρα Ηλέκτρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήγράφεις πολύ ωραία.
Σήμερα μίλησα μέσω e-mail με το μπαμπά σου. Είμαι συγγραφέας και θεία σου. Χάρηκα που σε βρήκα εδώ.
Εσύ μπορείς να με βρεις στο ebirbili.gr
Συνέχισε κορίτσι μου. Έχεις φλέβα.
Ζητώ συγγνώμη που απαντάω καθυστερημένα, αλλά λόγω πανελληνίων έχω αφήσει σε δεύτερη μοίρα το μπλογκ μου πλέον(ευτυχώς όμως μπήκε ο πατέρας μου και με ειδοποίησε για το σχόλιο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για την κριτική και για το λινκ! Ώστε τελικά η αγάπη απέναντι στη συγγραφή "ρέει" στην οικογένεια;!
Περιμένουμε με την πρώτη ευκαιρία που θα έρθετε στην Αθήνα να επικοινωνήσετε μαζί μας, ώστε να συναντηθούμε κι από κοντά.
Ηλέκτρα.