Απόσπασμα από τις "Τέσσερις Εποχές"

Σαν το γκρίζο φθινόπωρο ρίχνεις φύλλα τα δάκρυα
Και τη μαγεία της μελαγχολίας αντανακλάς στο βλέμμα
Θλίβεσαι για τον κόσμο και στον εαυτό σου κλείνεσαι
Και στον τοίχο μηνύματα γράφεις με αίμα

Ύστερα γίνεσαι μαύρος χειμώνας και στο απόλυτος πένθος τυλίγεσαι
Σα νιφάδες χιονιού η καρδιά σου ψυχρή και σαν πάγος σκληρή, συμπαγής
Έτσι έμαθες από τον κόσμο να αμύνεσαι
Δε θα πληγωθείς ποτέ, λες, αν αγάπη δε νιώθεις κι έτσι μένεις για πάντα ασφαλής

Μα ο ήλιος θα λιώσει τον πάγο και κάποιο καταπιεσμένο όνειρο σε ένα χαμόγελο αισιοδοξίας θα δραπετεύσει
Στην καρδιά σου μια σκέψη σαν άνθος βαθιά θα ριζώσει
Κι όπως όλη η πλάση γιορτάζει κι εσύ συμμετέχεις
Όλα φωτεινά και πρόσχαρα μοιάζουν σαν ο έρωτας σε ανταμώσει

Κι έτσι θέρος και έρως μαζί σε μεταμορφώσαν
Κι εσύ έλαμψες σαν άστρο του αυγουστιάτικου ουρανού
Μία νέα οπτική στη ζωή διαμορφώσαν
Έλα, πάρε με, μου’πες, να πάμε γι’ άλλού!

Ηλέκτρα.