Το τέλος της Ήβης

             Ηλέκτρα.

Γη & Σελήνη...

Ι

Σαν τη σελήνη νιώθω όταν δίπλα σου σταθώ
σα δορυφόρος γύρω σου χορεύω,
κι είσαι η Γη.
Στην έλξη δεν μπορώ ν' αντισταθώ

Σαν τη σελήνη νιώθω όταν δίπλα σου σταθώ
σα σώμα ετερόφωτο γυρεύω
φως απ' τον ήλιο σου
Τη λάμψη μου σε σένα τη χρωστώ

ΙΙ

Είσαι η ζωή και είσαι το φως
κι εγώ τη νύχτα από απόσταση κοιτάζω
πώς μας χωρίζει ο ουρανός.

Και σαν σελήνη, πιο χλωμή,
πόσο ζηλεύω όταν άλλην αγκαλιάζεις
και λάμπεις σα μικρό παιδί.

ΙΙΙ

Δυο πλανήτες στο κενό που ακροβατούν
και είναι ξένοι- δεν μπορούν να ερωτευτούν
αυτοί είμαστε.

ΙV

Κι ενόσω σφύζεις απ' ανάσες, χρώματα κι αγάπη
εγώ μονάχη, μ' ένα κοντάρι μπηγμένο στην καρδιά
ενός δικού σου αστροναύτη που με κατάκτησε,
μα ξαναμπήκε στο σκάφος του και δεν τον ξανάδα πια!

V

Κι ένα λάθος που συχνά συμβαίνει:
όλοι τους λογαριάζουν για κούφια τη σελήνη,
όμως και κείνη κάποτε κλαίει
μα, αν κι υποφέρει, προσποιείται τη γαλήνη...

Ηλέκτρα.

438 χλμ. Απόσταση από τα Ιωάννινα...

'

Πώς να ορίσω την απόσταση
που τόσο άκαρδα από μένα σε χωρίζει;
Μετριέται με την όραση;
Αν ναι, κοιτάζω το φεγγάρι
μα να το φτάσω δεν μπορώ
Ενώ εσένα που δε βλέπω,
εσένα μες στα χέρια μου κρατώ.

Τόσο μακριά, κι όμως τόσο κοντά!
Φαντάζει η απόσταση σκιά που μας σκεπάζει.
Εφιάλτες με χιλιόμετρα-
το Τετρακόσια Τριάντα Οχτώ
στους δρόμους καίει την άσφαλτο,
αναπνοές αφήνοντάς με πίσω:
πάντα μικρή είν' η απόσταση
σαν η αγάπη είναι μεγάλη.

(Μα πάντα παραμένει απόσταση...)

Γέμισ' η ακρογιαλιά αγκάθια,
κι έχυσα δάκρυα που γέννησαν τη Λίμνη,
που τώρ' αθώα αγναντεύεις,
μήπως εμένα σου θυμίσει,
που τόσο εύκολα ξεχνάς,
κι εκείνες τις βραδιές στην παραλία...
Μα απ' τους δυο μας ο Ένας γράφει ποίημα।

(Μόνο ένας την απόσταση μετράει...)

Ηλέκτρα.

11/10/2010

Πόρτες

Οι πόρτες μπορούν να ενώνουν ή να χωρίζουν τους ανθρώπους
-εξαρτάται αν θα τις βρεις ανοιχτές ή κλειστές-
κι ωστόσο, από τη φύση τους, ο λόγος της δημιουργίας τους
ήταν για να οριοθετούν...

Ηλέκτρα.

Σε Λήθαργο...

'

Όλη η κούραση, όλος ο πόνος, όλα τα δάκρυα
ξεσπούσαν πάντα σε ένα “αύριο”
Καθετί δυσάρεστο, αλλά ακόμα και τα όνειρα,
μέσα από δικαιολογίες και υπεκφυγές μετατίθεντο στο μέλλον
Μα κάθε μέρα επικαλούμαι ένα νέο αύριο!
Κι έτσι σήμερα που επαναλαμβάνω το ίδιο λάθος
- αναβάλλω τη ζωή για το μέλλον-
δεν έχω ιδέα αν θα σταθώ το ίδιο τυχερή,
για να γνωρίσω ένα “αύριο” αβέβαιο, μυστήριο,
κι ωστόσο τόσο πιο οικείο
-έτσι προγραμματισμένο με τάξη στη φαντασία μου καθώς είναι-
απ' ό,τι αυτό το ξένο κι ακατάδεκτο “τώρα”.

Ηλέκτρα.

Στον Έναν

Αν ερχόσουν
και με τ' ακρoδάχτυλα
σιγοκατηφόριζες
τη ραχοκοκαλιά μου

Αν το ρίγος
τη μνήμη καταπόντιζε
πίσω στην άβυσσό της

Αν εκεί
διαλύοντας το έρεβος
Εσύ αναδυόσουν

Τότε η λήθη
από ένα μόνο άγγιγμα
θα 'χε για πάντα ντροπιαστεί
ενώπιον του ανθρώπου...


Αντωνία Γουναροπούλου-Τουρίκη, Το Άστρο Του Βορρά, σελίδα 49, εκδόσεις Πανδώρα- Σειρα: Ποίηση